روز ِ تاریخی

دانشگاه پر از خالی بود , جمعا شیش تا دانشجو و ی استاد و چار نفر از کارکنان اونجا بودیم .

حمیده امروز بمناسبت ازدواجش شیرینی خریده بود و اون شیرینی ناجور چایی میطلبید

احدی جرئت نزدیک شدن به آبدار خونه ی دانشگاه رو نداره , همین ک استاد گفت کاش چایی َ م 

بود با شیرینی میخوردیم ما پاشدیم :دی

رفتم طبقه ی بالا 7 تا لیوان کش رفتم و بسرعت شتابیدیم بسمت آبدار خونه -125-

شانس باهامون یار بود و اون آقا ِ نبود , با ی سماور خیلی بزرگ و چایی ِ تازه دم روبرو شدیم

لیوان ـآرو چیدیم تو سینی و رفتم سمت کتری :دی

با لرزش دست و تپش قلب ی ک از اضطرابم ناشی میشد چایی ـآ رو ریختم و سینی رو دادم 

دست حمیده

به هر بدبختی و قایم موشک بازی بود خودمونُ رسوندیم به کلاس , از فرط خنده نتونسم با استاد 

حرف بزنم , فقط بش گفتم رفتم بالا لیوان کش رفتم استاد 

کم مونده بود پخش شه بنده خدا  =))

چایی پخش شد و تا بخودمون رسید دیدم یکی کم ِ : ( 

بسرعت هرچه تمام دوییدیم بسمت آبدار خونه , هنوز آقا ِ نیومده بود اما یکی از کارکنا اونجا بود , 

مام :-" به کار خودمون ادامه دادیم

تنها کسی ک چایی دوم گیرش اومد من بودم  ;;)

==                      == 

 کلاس فیزیک + ازدواج + شیرینی + چایی + لرزش دست و طپش قلب و خنده های واقعی + ذوق 

خرید کتاب و کتاب فروشی ِ میدون ونک

بقول حمیده امروزمونم تاریخی شد , چون از محالات بود همچین اتفاقی 

=

تپل ِ دوس داشتنی َم , قد لذت ِ هشتایی ـآی بالا شکرت :×