مرگ ِ آرزو

قرار بود یک روز بعد از ظهر به درد هم بخوریم .

 آن روز ک میرفتی , همه ی آرزوهایم را روی سقف همان ماشین جا گذاشتی

ماشین حرکت کرد , آرزوهایم وسط خیابان , زیر نگاه هایی ک به دنبالت میدویدند له شد 

   نه این ک تمام ِ من آنها بود , نه !

 آنها تمامیت ِلمس ِ بودنی بود که هیچ وقت لمس نشد !

همان هایی ک از بوسه و لبهای با طعم ِ انبه میگفت .

  همان هایی ک تفال به حافظ میزد و از شاهنامه میگفت .

  همان هایی ک ... /

  لعنتی های دوست داشتنی !

خونشان حلال ِ لحظه لحظه نفس کشیدنت ..

عذابشان حرام ِ تکه تکه فرو ریختنم ..

راستی !

    در میان همان فراموشی ها , دیدی ک چگونه روحشان قد کشید و دیوار شد؟!

دیوار شد و قرار ِ بعد از ظهر ِ موعود لای پیچک هایش گم شد ؟!

مرگ ِ آرزو را ک با چشم خود ببینی روزی چند بار خاطره اش را با خودت زمزمه میکنی 

قرار بود یک روز بعد از ظهر به درد هم بخوریم .

قرار بود یک روز بعد از ظهر به درد هم بخوریم .

قرار بود یک روز بعد از ظهر به درد هم بخوریم .

.

.

.